WOŁAŁ NAS PAN

WOŁAŁ NAS PAN

Wolał nas Pan na taniec, na śpiew i na radość

A myśmy przyszli tylko na radochę

Stąd nie zadrżały światy, pieśni poszły blado

Taniec się jąkał a śmiech kulał trochę

Wołał nas Pan na miłość – my na popierdółki

Przypędziliśmy. No i jest ziewanie

A On nam miejsce usłał w planet bujnym sianie

I niebiosa zaczepił jak gniazdo jaskółki

Wołał nas Pan na wieczność – myśmy zrozumieli

Że na pogrzeb. Więc każdy trumnę płacząc klecił

I stroił trupie miny. Stąd martwi leżeli.

Kiedy On drzwi otworzył.

Czekał. Światło świecił

Nie pojmował, dlaczego wciskamy się w ziemię

Za nami…

Kiedy wszystko właśnie otworzone

Tylko odwrócić się na jasną stronę

Wołał nas Pan na taniec, na śpiew i na radość

I ciągle woła. Nigdy nie ma zadość.

(1999)