Wiersze o Żołnierzach Wyklętych

Kwatera „Ł”

Pozwalasz Im leżeć Panie na zielonych pastwiskach

pozwalasz Panie Im leżeć na Łączce

pod murem cmentarnym pod niebem pod słońcem

całą miarę nieludzkiego życia na ziemi

lat siedemdziesiąt milczeć pozwalasz o Nich

i kłamać pozwalasz i kpić

Kto widział łąki

tak czerwone od krwi?

kto widział takie pastwiska?

Dusze ich w Twoich dłoniach Panie

ciała Ich w krwawych płatach

opłatek biały przy stole

na zawsze pusty talerz i płacz

za rokiem rok i cisza jak dziki zwierz

u drzwi

Stoją na łączce dziadkowie i patrzą

na dziecięce trumienki swych młodych ojców

mordowanych raz pierwszy

i drugi

i trzeci

Jak mało miejsca kościom potrzeba

dawno odartym z ciała i krwi!

powiozą je daleko na Wólkę

bo przywykły do czekania

więc będą czekały na świt

który nadejdzie

bo dziewczyna archeolog

tak niespodziewanie została

Ich matką

a chłopiec w harcerskim mundurze

z ojcowską czułością

dźwiga lekkie kości

swojego Rotmistrza

Te dzieci wzięły już w swoje ręce

Ich i nasz los

24 sierpnia AD 2012

****

Tylko żywy ogień

może podjąć rozmowę

z Tobą Rotmistrzu

Przynosimy Ci płomienie

bo znamy naturę ognia

którym płonąłeś

zapalamy od niego pochodnie

boją się nas

jak Twoich oczu łagodnych

To zbyt jasne spojrzenie

w którym widzieli ogień

zgasili wymyślną torturą

zakopali głęboko w tej ziemi

na której żyją coraz głośniej

wciąż głośniej

aby nie słyszeć ciszy

ciszy która rośnie

i napełnia się ogniem

Wyklęci

Nie ma Was w wierszach zręcznych wierszokletów

co to potrafią

o barwach zapachach ze smakiem

o każdej roślince

z taką czułością aż strach

Nie ma Was

w snach zakochanych w życiu

w ślicznych pokojach

z szerokimi oknami

z niezłymi widokami

na świat

Nie chcą o Was słyszeć

bo przynosicie nikomu niepotrzebne pytania:

po co życie ?

po co śmierć?

Wypędzani jak żebracy

ze wszystkich domów ulic

I zamków dźwigniętych z ruin

Dawno pogrzebani

niewygodni jak ciasne buty

stoicie bosi bezradni

na progu czasu

bardzo już swoją śmiercią zmęczeni

Bądźcie cierpliwi!

Zrobią Wam w końcu trochę miejsca

niech tylko padnie hasło:

Już wolno!

Przyniosą Wam kwiaty

barwy zapachy

i co tam jeszcze znajdą

w poręcznych leksykonach

Sypną Wam do nóg

puste kłosy słów