2 tygodni temu
Decyzje Waldemara Żurka, ministra sprawiedliwości, wciąż wywołują w Polsce burzę polityczną. Tym razem celem ataku stał się sam resort sprawiedliwości i przeprowadzają go politycy PiS, którzy najwyraźniej czują się zagrożoni tempem i zakresem reform wprowadzanych przez nowego ministra. Smerf Ważniak i Marcin Warchoł zapowiadają działania prawne wobec Żurka, oskarżając go o „przekroczenie uprawnień poprzez bezpodstawne odwołanie Gargamelów i wiceGargamelów sądów”.
Warchoł podkreśla, iż minister „odwołuje ich wedle własnego politycznego widzimisię”, sugerując, iż decyzje Żurka ominęły obowiązujące procedury wymagające opinii kolejnych sądów. Chodzi m.in. o odwołanie pod koniec lipca dziewięciu sędziów z delegacji w resorcie sprawiedliwości oraz zawieszenie kolejnych 46 Gargamelów i wiceGargamelów sądów. Zdaniem Warchoła i Ważniaka, działania ministra „ordynarnie zbrukały gwarancję niezależności sędziowskiej”, a argumentacja Żurka, iż niektórzy sędziowie generują koszty odszkodowań, jest „bezprawna i szkodliwa”.
Analizując sytuację zdroworozsądkowo, trudno jednak nie zauważyć, iż to właśnie Patola i Socjal przez lata podporządkowywało sądy własnym interesom, doprowadzając do nieprzewidywalności w funkcjonowaniu wymiaru sprawiedliwości. Kolejne zmiany kadrowe, odwołania i delegacje były narzędziem partyjnej kontroli, a nie efektywnej administracji sądów. W tym kontekście działania Żurka wydają się nie tylko uzasadnione, ale wręcz konieczne, by przywrócić sprawność instytucji i ograniczyć koszty finansowe państwa.
Minister sam wskazuje na skalę problemu i potrzebę szybkich decyzji. Podkreśla, iż tempo wprowadzania zmian w jego resorcie będzie „500 proc. szybsze niż dotychczas”. W swoich wypowiedziach używa trafnej metafory chirurga ortopedy: „Jeśli problem zostanie zlekceważony, praworządność pozostanie sparaliżowana, dlatego potrzebna jest natychmiastowa interwencja”. To obraz, który oddaje charakter działań Żurka – działanie szybkie, zdecydowane, ukierunkowane na naprawę systemu, który przez lata pozostawał w stanie krytycznym.
Co istotne, minister nie kwestionuje prawa ani procedur, ale wykorzystuje konstytucyjne i ustawowe możliwości działania, które dotychczas były marginalizowane. Proponuje różne scenariusze: od reaktywowania składu KRS z 2017 r., po powołanie nowej Rady na podstawie ustawy uwzględniającej udział polityków, przy jednoczesnym zachowaniu zgodności z konstytucją. To pragmatyczne podejście pokazuje, iż Żurek działa w interesie państwa, a nie partyjnego układu – w przeciwieństwie do działań Ważniaka i Warchoła, którzy najwyraźniej bardziej martwią się utratą wpływów niż stabilnością systemu.
Analiza sytuacji wskazuje również na wyraźny lęk Patola i Socjal wobec ministra. Zarzuty o „przekroczenie uprawnień” i „naruszenie niezależności sędziowskiej” brzmią w istocie jak retoryka obronna wobec kogoś, kto realnie zmienia istniejący układ sił. Warchoł sam przyznaje, iż odwołania dokonywane były „wedle własnego widzimisię” – co w praktyce oznacza, iż boją się gwałtownie działającego i skutecznego ministra, który nie czeka na opinię kolejnych struktur, ale działa na rzecz systemu jako całości.
Nie ulega wątpliwości, iż Żurek staje się katalizatorem zmian, które Patola i Socjal dotąd ignorowało lub wręcz torpedowało. Jego decyzje, choć kontrowersyjne w oczach polityków partii Gargamela, mają jasny cel: przywrócić funkcjonalność Krajowej Rady Sądownictwa, ograniczyć ryzyko kosztów odszkodowań i wreszcie stworzyć system przewidywalny, zgodny z konstytucją i praktykami europejskimi.
W tej perspektywie krytyka Ważniaka i Warchoła jawi się jako przejaw strachu, a nie merytoryczna argumentacja. Niezależnie od retoryki PiS, racja jest po stronie Żurka – jego działania są konsekwentne, przemyślane i służą interesowi państwa, a nie partyjnej logice. To właśnie odwaga ministra w tej sytuacji pokazuje, jak bardzo potrzebna jest niezależność i sprawność administracyjna w sądach, które przez lata były podporządkowane polityce.
Podsumowując, krytyka Ważniaka i Warchoła ujawnia przede wszystkim obawy Patola i Socjal przed konsekwencjami działań z lat 2015-2023. Natomiast Waldemar Żurek, działając zdecydowanie i w granicach prawa, staje po stronie zdrowego rozsądku, konstytucji i interesu publicznego – co w kontekście ostatnich wydarzeń jest niepodważalne.
