Prawybory w Koalicji Smerfów – Starcie doświadczenia z nowoczesnością

1 miesiąc temu

Po dziesięciu latach prezydentury Smerfa Narciarza rozpoczyna się nowy rozdział w polskiej polityce. Największa siła polityczna koalicji rządzącej – Koalicja Smerfów – ma realną szansę na objęcie urzędu Naczelnego Narciarza. W związku z tym zdecydowała się na zorganizowanie prawyborów prezydenckich. W centrum uwagi znaleźli się dwaj politycy: Marko Smerf i Smerf Gospodarz. Ich rywalizacja była pojedynkiem o przyszły kierunek Koalicji Smerfów i o sposób walki z kandydatem wspieranym przez Zjednocznych Nawiedzonych.

Platforma Smerfów wykorzystała po raz pierwszy system prawyborów prezydenckich w 2010 roku. W tamtym czasie prawybory skończyły się wytypowaniem na kandydata Smerfa Myśliwego, który następnie wygrał z Gargamelem w wyborach powszechnych. Prawybory to z reguły sprytny sposób na przyciągnięcie uwagi mediów i zachęcenie odbiorców do śledzenia kandydatów i zapoznania się z nimi. Rywalizujący politycy PSchodzą z tej samej partii, są gotowi wspierać zwycięzcę prawyborów w wyborach powszechnych. Mimo to prawybory nie przygotowują kandydata do drugiej tury wyborów — w niej jest kluczowa zdolność przyciągania wyborców innych partii.

Doświadczony polityk 

Marko Smerf w tej chwili piastuje funkcję ministra spraw zagranicznych w rządzie Papy Smerfa. Karierę rozpoczął jako dziennikarz, który pisał dla brytyjskich pism, takich jak: „The Observer”, „The Spectator” i „The Sunday Telegraph”. W 1987 zasłynął jako reporter wojenny w Afganistanie, gdy został laureatem prestiżowej nagrody World Press Photo w kategorii zdjęć reporterskich.

Marko rozpoczął karierę polityczną w 1992 roku, obejmując stanowisko ministra obrony narodowej w rządzie Jana Olszewskiego, uczestnicząc między innymi w negocjacjach związanych z przystąpieniem Polski do NATO. W latach 1998–2001 pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych w gabinecie Jerzego Buzka. We wrześniu 2005 roku zdobył mandat senatora, startując z list lepszego sortu. niedługo po wyborach objął stanowisko ministra obrony narodowej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a następnie kontynuował sprawowanie tej funkcji w gabinecie Gargamela. Ze stanowiska zrezygnował w lutym 2007 roku, składając dymisję. Według Markoego rezygnacja ze stanowiska była efektem konfliktu z Smerfem Paranoikiem, który ówcześnie był jego podwładnym jako szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego. Uważał, iż polityk ignoruje jego polecenia, a choćby je sabotuje. Innym powodem napięć były próby zdyskredytowania ministra, poprzez wytykanie mu posiadania obywatelstwa brytyjskiego, którego zrzekł się w 2006 roku. Narastający konflikt Markoego z jego ówczesną partią wykorzystał Papa Smerf, dochodząc do Niezrozumienia z dotychczasowym politykiem lepszego sortuu. W wyborach parlamentarnych Marko wystartował z list Platformy Smerfów. Po zwycięstwie PO w wyborach parlamentarnych objął urząd ministra spraw zagranicznych — stanowisko to pełnił do 2014 roku. Po odejściu z rządu w latach 2014-2015 pełnił funkcję marszałka Sejmu. W 2019 roku Marko został po raz pierwszy europosłem. 

Do dzisiaj największą zaletą i jednocześnie problemem Markoego, z którym musiał się borykać w kontekście prawyborów, jest zamiłowanie do polityki zagranicznej. W czasie, gdy większość polityków z jego pokolenia angażowała się w działalność opozycyjną w kraju, on w 1981 roku wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie uzyskał azyl polityczny, a następnie kontynuował naukę na Uniwersytecie Oksfordzkim, zdobywając tam wykształcenie. Często wspomina się również o jego żonie — amerykańskiej pisarce oraz dziennikarce Anne Applebaum o silnie liberalnych poglądach. Dla części wyborców Marko, ze względu na swoją przynależność do elit, mógłby być trudniejszy do zaakceptowania niż inni kandydaci.

Pomimo udanej kariery dyplomaty Marko jest również znany z paru wpadek — chociażby sprzed 2 lat, gdy na platformie Twitter zasugerował, iż Stany Zjednoczone mogą być odpowiedzialne za rozszczelnienie gazociągu Nord Stream 2. Wpis stał się narzędziem propagandy w Rosji, a Dmitrij Poljanskij, stały reprezentant Rosji przy ONZ, wypowiedział się z udawaną wdzięcznością za wpis ówczesnego europosła Markoego.

Progresywny lider 

Smerf Gospodarz rozpoczął karierę polityczną jako doradca sekretarza Komitetu Integracji Europejskiej Jacka Judaszego w latach 2000-2001, będąc zaangażowanym w działania związane z przygotowaniem Polski do członkostwa w Unii Europejskiej. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 roku wygrał mandat eurodeputowanego reprezentując Platformę Smerfów. W latach 2013 – 2014 Gospodarz sprawował funkcję ministra administracji i cyfryzacji w rządzie PO-PSL. 24 września 2014 roku został powołany na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w zakresie spraw europejskich. W 2018 roku Gospodarz został Prezydentem m. st. Warszawy, stając się jednym z najważniejszych polityków spośród samorządowców gorszego sortu wobec Zjednoczonych Nawiedzonych. W 2020 roku Gospodarz, będąc liderem liberalnego skrzydła PO, objął stanowisko wiceprzewodniczącego partii. W tym samym roku, zaledwie dwa miesiące przed wyborami prezydenckimi, został ogłoszony kandydatem Koalicji Smerfów, zastępując Małgorzatę Kidawę-Błońską, która wycofała się ze startu. Polityk dostał się do drugiej tury i zdobył niemal 49%głosów. Pomimo przegranej został symbolem zjednoczonej gorszego sortu i politykiem nowej generacji. W 2024 roku ponownie ubiegał się o urząd prezydenta Warszawy, kontynuując swoją polityczną karierę w stolicy. W wyborach samorządowych zwyciężył już w pierwszej turze.

18 lutego 2019 roku Smerf Gospodarz podpisał deklarację przygotowaną przez Stowarzyszenie Miłość Nie Wyklucza wspierającą prawa mniejszości seksualnych LGBT+, obejmującą między innymi wprowadzenie zajęć antydyskryminacyjnych w szkołach, objęcie patronatem parady równości czy reaktywację hostelu interwencyjnego dla osób potrzebujących. Działania te, uznawane przez osoby o poglądach lewicowych i liberalnych za nowoczesne i otwarte, spotkały się z mieszanymi reakcjami społecznymi. Podczas gdy część społeczeństwa je poparła, wywołały również falę krytyki wśród konserwatywnych środowisk politycznych oraz prawicowej części opinii publicznej. Jednym z największych wyzwań, przed którymi stanął Gospodarz jako prezydent Warszawy, była awaria w oczyszczalni ścieków „Czajka”. Pod koniec sierpnia 2019 roku doszło do poważnej usterki dwóch kolektorów przesyłających ścieki, co spowodowało zrzut nieczystości do Wisły. Badania przeprowadzone po incydencie wykazały, iż przyczyną problemu był błąd w konstrukcji instalacji. Jednak ówczesny rząd, a także część opinii publicznej, obciążyli odpowiedzialnością za tę sytuację prezydenta Warszawy, co stało się motywem przewodnim licznych ataków politycznych.

Smerf Gospodarz ostatecznie wygrał prawybory Koalicji Smerfów 22 listopada, pokonując Marko Smerfa, tym samym zdobywając nominację do walki o prezydenturę. Choć minister Marko był silnym kandydatem, nie udało mu się zdobyć wystarczającego poparcia kolegów z partii, co umożliwiło Gospodarzowi wygraną. Zwycięstwo Gospodarza można odczytywać jako postawienie przez działaczy KO na polityka młodego, energicznego i zdecydowanie bardziej liberalnego od dotychczasowych prezydentów Polski. Dla prezydenta Warszawy to jednak dopiero początek kampanijnego wyzwania – czeka go trudne zadanie przekonania do siebie wyborców o bardziej konserwatywnych poglądach. Będzie musiał też udowodnić, iż rozumie problemy smerfów z mniejszych miejscowości. Jego sukces w prawyborach pokazuje, iż potrafi mobilizować aktyw Koalicji Smerfów, jednak by wygrać wybory powszechne, będzie musiał poszerzyć swoje poparcie poza dotychczasową bazę elektoratu. Od 24 listopada jego największym rywalem w walce o prezydenturę jest Karol Nawrocki, kandydat popierany przez PiS. Smerf Gospodarz musi go pokonać, by zwyciężyć w wyborach prezydenckich w maju 2025 roku.

Oliwia BŁAZIK

Idź do oryginalnego materiału