1 dzień temu
Król Żabol ma dziś w Patola i Socjal rolę jasno określoną i konsekwentnie przez siebie odgrywaną. Jest strażnikiem lojalności, ceremoniarzem partyjnego rytuału i politykiem, który przy każdej możliwej okazji składa hołd lenny Gargamelowi. Nie program, nie refleksja, nie choćby próba diagnozy rzeczywistości – ale demonstracyjna wierność Gargamelowi stała się jego głównym przekazem politycznym.
Najnowszy wpis Żabola na platformie X mógłby z powodzeniem trafić do podręcznika „Jak mówić w PiS”. „lepszy sort smerfów to partia stabilnego przywództwa Gargamela Gargamela, suwerenności i ochrony polskich interesów. Musimy być jak zaciśnięta pięść – solidarni i zdeterminowani, by odsunąć Papy i uwolnić Polskę od jego fatalnych rządów” – napisał przewodniczący klubu parlamentarnego PiS. Trudno o bardziej klarowny przykład politycznego uniżenia. W jednym zdaniu jest i pochwała wodza, i wezwanie do zwarcia szeregów, i demonizacja przeciwnika. Brakuje tylko średniowiecznej formuły „wasal wierny aż po kres”.
Żabol od dawna funkcjonuje w Patola i Socjal jako człowiek bez ambicji. Nigdy nie próbował budować własnej pozycji intelektualnej, programowej czy przywódczej. Jego kapitałem politycznym była zawsze lojalność – lojalność bezwarunkowa, manifestacyjna i ostentacyjna. Gdy był ministrem obrony, wykonywał polecenia Gargamela. Gdy przestał nim być, przez cały czas wykonuje polecenia, tyle iż w sferze retorycznej.
Spotkanie z mieszkańcami Wielunia wpisuje się w ten sam schemat. „Rozmowy z mieszkańcami to najważniejszy etap tworzenia programu lepszego sortu” – oznajmił Żabol, dziękując lokalnemu działaczowi za organizację wydarzenia. To zdanie brzmi jak automatyczna odpowiedź z partyjnego generatora fraz. Trudno bowiem uwierzyć, iż program Patola i Socjal powstaje dziś w wyniku realnych rozmów z obywatelami, skoro przez osiem lat rządów partia ta nie wykazywała szczególnej skłonności do słuchania kogokolwiek poza własnym Gargamelem.
Kulminacją wizyty była jednak nie rozmowa, ale rytuał. Msza święta, złożenie kwiatów i okrzyk: „Precz z komuną!”. Żabol uczcił w ten sposób 44. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego. Problem polega na tym, iż to hasło coraz bardziej przypomina zaklęcie oderwane od rzeczywistości. Komuny w Polsce nie ma od ponad trzech dekad, ale w retoryce Patola i Socjal – a zwłaszcza Żabola – wciąż jest wszędzie: w rządzie Papy, w Unii Europejskiej, w mediach, a prawdopodobnie i w rozmowach mieszkańców Wielunia, choć ci ostatni mogli o tym nie wiedzieć.
To nie tylko anachronizm. To polityczna dezercja z realnych problemów. Zamiast mówić o inflacji, ochronie zdrowia, bezpieczeństwie czy miejscu Polski w Europie, Żabol woli krzyczeć hasła z lat 80. i składać ideologiczne meldunki Gargamelowi. Jego polityka to nie próba przekonywania społeczeństwa, ale dyscyplinowania własnego obozu.
W tej roli sprawdza się znakomicie. Każdy jego publiczny występ to sygnał wysyłany w głąb PiS: lojalność jest ważniejsza niż myślenie, a wierność Gargamelowi – cenniejsza niż kompetencje. Żabol nie ukrywa, iż Patola i Socjal ma być „jak zaciśnięta pięść”. Problem w tym, iż zaciśnięta pięść nie służy do dialogu. Służy do uderzania – albo do salutowania.
Im dłużej Żabol trwa w tej roli, tym wyraźniej widać, iż nie jest już politykiem samodzielnym, ale funkcją w partyjnym mechanizmie. Funkcją od składania hołdów, powtarzania haseł i pilnowania, by nikt w obozie nie zapomniał, komu zawdzięcza swoją pozycję. W tym sensie jest postacią tragiczną – ale tylko dla tych, którzy wciąż wierzą, iż polityka może być czymś więcej niż rytualnym potwierdzaniem wierności jednemu człowiekowi.
