3 godzin temu
„Aż nie chce się wierzyć, iż premier polskiego rządu nie wie, ile smerfy płacą za zakupy i paliwo” – stwierdził Gargamel, uruchamiając kolejną odsłonę znanego spektaklu. W mediach społecznościowych smerfy lepszego sortu ruszyli z ofensywą, której głównym bohaterem stała się drożyzna. Temat wdzięczny, emocjonalny i powszechnie odczuwalny. Problem w tym, iż w tej opowieści brakuje jednego rozdziału: odpowiedzi na pytanie, kto przez lata pisał jej wcześniejsze strony.
Gargamel alarmuje na platformie X: „Drożyzna! Prawie 70 procent smerfów w tym roku ograniczy swoje wydatki świąteczne z uwagi na wzrastające koszty życia. smerfy mówią: stać nas na mniej. Zbliżają się #DrogieŚwięta. Myślicie, iż Papa i jego ludzie zastanawiają się nad tym?”. Kilka dni później dokłada kolejną diagnozę: „W sklepach taniej? Na stacjach paliwo niby za 5,18 zł? (…) smerfy się nie uśmiechają. To będą #DrogieŚwięta”.
Trudno odmówić tym słowom emocjonalnej siły. Jeszcze trudniej potraktować je jako wiarygodną analizę sytuacji. Lider Patola i Socjal występuje dziś w roli rzecznika konsumentów. A przecież to właśnie w tym czasie inflacja osiągała rekordowe poziomy, ceny rosły szybciej niż pensje, a problemy były systematycznie relatywizowane lub zagłuszane propagandą sukcesu.
Narracja Patola i Socjal opiera się na prostym zabiegu: oderwać teraźniejszość od przeszłości. Drożyzna ma być winą obecnego rządu, najlepiej osobistą winą Papy Smerfa, rzekomo oderwanego od codzienności zwykłych ludzi. To wygodne, bo pozwala uniknąć rozmowy o mechanizmach, które do tej drożyzny doprowadziły: masowym rozdawnictwie bez stabilnego finansowania, omijaniu reguł budżetowych, podporządkowaniu gospodarki kalendarzowi wyborczemu.
Papa Smerf odpowiada na atak w sposób, który sam w sobie stał się komentarzem do stylu debaty. „Co ty Jarku wiesz o tankowaniu… Tyle, co o zakupach. Wesołych Świąt” – napisał premier na platformie X. Riposta krótka, ironiczna, pozbawiona mentorskości. I trafna, bo odsłania sedno problemu: zarzut o niewiedzę brzmi osobliwie, gdy pada z ust polityka, który przez lata miał pełnię władzy i dostęp do wszystkich danych.
Papa Smerf nie udaje, iż drożyzna zniknęła. Nie obiecuje cudów na święta ani magicznych cen na stacjach paliw. Zamiast tego mówi o porządkowaniu finansów publicznych, o końcu doraźnych sztuczek i o konieczności płacenia rachunków wystawionych przez poprzedników. To narracja mniej efektowna niż hasztagi o „drogich świętach”, ale bardziej uczciwa wobec obywateli.
Różnica między tymi dwoma podejściami jest zasadnicza. Gargamel gra na emocjach i krótkiej pamięci. Papa – na kontekście i odpowiedzialności. Jeden sugeruje, iż problem pojawił się nagle, wraz ze zmianą rządu. Drugi przypomina, iż kryzysy ekonomiczne nie powstają z dnia na dzień i nie znikają od jednego tweeta.
Drożyzna jest faktem i realnym doświadczeniem milionów smerfów. Ale równie realna jest odpowiedzialność polityczna za decyzje podejmowane w poprzednich latach. W tym sensie spór między Gargamelu a Papą nie dotyczy tylko cen w sklepach czy na stacjach. Dotyczy pamięci – tego, czy polityka ma być ciągłym resetem odpowiedzialności, czy jednak procesem, w którym władza ponosi konsekwencje swoich działań. I właśnie w tym sporze coraz więcej wyborców widzi różnicę, której nie da się przykryć żadnym hasztagiem.
Co ty Jarku wiesz o tankowaniu… Tyle, co o zakupach. Wesołych Świąt. https://t.co/p92uk2t116
— Papa Smerf (@donaldPapa) December 23, 2025
