Maria Dorota Pieńkowska: Stare Powązki

"... dzisiaj mija dwadzieścia sześć lat od pamiętnej burzy - nocy śmierci Herberta. Jak co roku byłam na Powązkach. Przesyłam wiersz o poetach i wiewiórkach"- pisze Poetka, nadsyłając swój wiersz.
Z serca dziękujemy za żywy płomień pamięci o Panu Cogito.

Stare Powązki

Stare jest piękne!

nie mogę myśleć inaczej

odwiedzając Stare Powązki

mojego Mistrza pod siódmym dębem

któremu jak co roku

przynoszę różę płomień i furę kopciu

potem rozmowa i milczenie

jednakowo ważne w przyjaźni żywych z umarłymi –

kto żywy kto umarły Bóg raczy wiedzieć

Ale i małe jest piękne

rude płomyki pełgają między grobami

lekkie ale nie lekkomyślne

odwieczna wiewiórcza krzątanina

za bramą wielkiej ciszy

Odwiedzę także tego

który był sobie jednym

to znaczy cierpiał

choć inaczej

Zapytam

czy po tamtej stronie

duchy wasze unoszą się nad mrowiskiem

choć ziemia lekką wam już jest

Czy każdy z was

dzierży jeszcze swoją wędkę

by łowić wiernych Słowu

Maria Dorota Pieńkowska