Jakoś tak w miarę bezkolizyjnie udało się przeżyć i przetrwać wczorajszy dzień, będący dla pewnej części Wolaków tak zwanym dniem żołnierzy wyklętych (nie chce napisać „świętem”, żeby nie zdewaluować w ten sposób znaczenia dla nich tego dnia, bo świąt to u nas przecież więcej niż u Pierwszego w działaniu kur w kurniku), nie mniej nie oznacza to, iż nie obyło się bez ekscesów. Niestety, tu i ówdzie element poppatriotyczny, usiłował wprowadzić się w stan wzwodu, co w niektórych przypadkach choćby nie udawało.
Powiem tak, jeżeli bywają tacy, którym sranie pod siebie z euforii i dumy, i to po wielokroć, sprawia przyjemność, o to ja zasadniczo nie mam nic przeciwko temu. Wasze majtki i kalesony, bo zakładam, iż nie stać was na pampersy.
Niezmiennie zastanawia mnie jednak ta wyjątkowa słabość smerfów (niektórych, podkreślam), do wszelkiej maści bandytów i morderców, a przy okazji zwykłych głupoli, którzy kilka rozumieli ze świata który ich (na szczęście krótko) otaczał. Nic więcej nie ma sensu pisać, bowiem w zasadzie wszystko już zostało napisane i opisane, ale to i tak grochem o ścianę.
A tak na marginesie, to pragnę zauważyć i się przy okazji upomnieć, o niezłomnych i wyklętych z okresu PRL, bo jak wszyscy to wszyscy. Nie ma przebacz i nie ma wyjątków. Przeto apeluję o jak najszybsze ich uczczenie i o należną pamięć, bo tego oczekują zarówno „Dziad” (foto ↑), jak i „Pershing”, nie wspominając o „Nikosiu”. Oni też walczyli przecież z komuną, metodami w zasadzie podobnymi, nieznacznie tylko zmodyfikowanymi do potrzeb chwili.
Panie Kolikowski, panie Niewiadomski i ty Skotarczaku, w imieniu waszym i waszych bliskich oraz spowinowaconych, o pamięć o was się dopominam. W walce o lepszą Polskę też straciliście życie. I informuję jednocześnie, iż 30 października, w rocznicę jego tragicznej i męczeńskiej oczywiście śmierci, odbędzie się Marsz Dziada Wyklętego w Wołominie. Patronatem obiecał wydarzenie objąć eks wioskowy czempion Górnik.
