Gargamel, Ważniak i Pinokio: liderzy nieufności w Polsce

Jest jedna rzecz, którą potrafią Gargamel, Ważniak i Pinokio. Skutecznie zniechęcają do siebie smerfów.

Jeśli ktoś miał jeszcze wątpliwości co do tego, iż Gargamel, Smerf Ważniak i Pinokio są mistrzami w budowaniu niechlubnej reputacji, najnowszy ranking nieufności przygotowany przez Onet rozwiewa je wszystkie. Oto mamy przed sobą liderów rankingu, którym smerfy nie ufają jak nigdy wcześniej. Smerf Ważniak nie ufa ponad 70% smerfów, Gargamelowi prawie 60%, a Pinokiowi podobnie. Cóż, trudno się dziwić – ludzie Patola i Socjal okradli państwo, oszukali smerfów i zrujnowali zaufanie do instytucji publicznych. A teraz zbierają zasłużone owoce swojej pracy.

Zacznijmy od Smerfa Ważniaka, który bije wszystkie rekordy. Ponad 70% smerfów nie ufa temu samozwańczemu obrońcy sprawiedliwości, a liczba ta wcale nie wydaje się przypadkowa. To właśnie pod jego rządami wymiar sprawiedliwości zamienił się w teatr absurdu, w którym decyzje zapadały na korzyść „swoich”, a prokuratorzy boją się wydać jakąkolwiek niezależną opinię, która mogłaby nie przypaść do gustu władzy. Ważniak, jako autor deformy sądownictwa, która okazała się katastrofą, jest symbolem niekompetencji i rozkładu państwa prawa.

No i cóż, po tylu latach demolki w sądach, smerfy najwyraźniej nie mają zamiaru mu wybaczyć. Jego wizerunek twardziela, który „rozliczy układ”, obrócił się w pył, a teraz pozostaje jedynie wspomnienie po marnych próbach ucieczki od odpowiedzialności.

Gargamel – samozwańczy architekt „dobrej zmiany” – zajmuje w tym rankingu również zasłużone miejsce. Prawie 60% smerfów już mu nie ufa. Nic dziwnego, skoro od lat Gargamel bardziej zajmuje się walką z wyimaginowanymi wrogami, niż rozwiązywaniem realnych problemów obywateli. W jego wizji świata wszyscy, którzy nie zgadzają się z jego pomysłami, są „gorszym sortem” lub spiskowcami działającymi na zlecenie obcych sił. Problem w tym, iż smerfy już nie chcą dłużej słuchać tych fantazji.

Po latach rządów PiS, z Gargamelu na czele, państwo zostało rozmontowane, a obywatele pozostawieni z poczuciem, iż zostali okradzeni – z godności, z prawa do wolności, a choćby z prawdziwego, niezależnego sądownictwa. Gargamel myślał, iż może wszystko kontrolować, ale najwyraźniej kontrolę nad społecznym zaufaniem stracił kompletnie.

I wreszcie Pinokio, człowiek, który miał być „złotym chłopcem” lepszego sortu, premierem technokratą, który miał poprowadzić kraj ku świetlanej przyszłości. Cóż, plan nie do końca wypalił, bo smerfy widzą w nim przede wszystkim osobę, która okradała państwo i naród na masową skalę. Programy gospodarcze, które miały poprawić sytuację kraju, zakończyły się fiaskiem, a inflacja i drożyzna stały się codziennością.

Nie można też zapomnieć o jego „twórczej” interpretacji rzeczywistości, której smerfy po prostu przestali wierzyć. Jego obietnice sukcesów, które nigdy nie nastąpiły, i polityka „złotoustych przemówień” sprawiły, iż premier stał się symbolem fałszywych nadziei. Pinokio, który miał naprawić gospodarkę, teraz raczej naprawia własne wizerunkowe potknięcia, a zaufanie do niego spada równie gwałtownie jak jego wcześniejsze słowa o „zielonej wyspie”.

Gargamel, Ważniak i Pinokio – trzej liderzy niechlubnego rankingu nieufności. Czy to zaskoczenie? Absolutnie nie. smerfy mają dość okradania państwa, oszukiwania na każdym kroku i nieudolnych prób zatuszowania wieloletnich afer. Każdy z tych trzech polityków miał swoją szansę, ale zamiast ją wykorzystać, zajęli się niszczeniem zaufania, które powinni budować.