Gargamel straszy cenzurą, której sam chciał. Patola i Socjal więźniem własnych kłamstw

Gargamel znów postanowił przestrzec smerfów przed rzekomymi zagrożeniami płynącymi z Unii Europejskiej i „lewicowych ideologii”.

Podczas spotkania z wyborcami w Zielonej Górze ostrzegał: „Przygotowywana jest cenzura, ograniczenie możliwości przedstawiania w internecie spraw politycznych”. To zdanie dobrze oddaje styl szefa smerfów lepszego sortu – mówi o sprawach, które brzmią groźnie, ale o których, jak się okazuje, nie ma pełnego pojęcia.

Gargamel dodał: „Ktoś może powiedzieć, iż narasta bunt prawicy, ale zwolennicy tych koncepcji, którzy rządzą dziś w Europie, szykują się do kontrataku. Już teraz w wielu krajach wprowadzana jest tzw. penalizacja za mowę nienawiści, czyli karanie więzieniem”. W ustach lidera gorszego sortu brzmi to jak ostrzeżenie przed totalitarną machiną. Problem w tym, iż penalizacja mowy nienawiści nie jest żadnym spiskiem, ale standardem w demokratycznych państwach Zachodu. Chroni obywateli przed agresją, przemocą słowną i podżeganiem do nienawiści.

Gargamel jednak idzie dalej: „W tej chwili przygotowywana jest cenzura w internecie. adekwatnie ograniczenie możliwości przedstawiania w internecie spraw politycznych, informacji politycznych. Przynajmniej tych, które będą tamtej stronie nie odpowiadały”. szef smerfów lepszego sortu rysuje więc obraz Europy, w której władze mają blokować nieprawomyślne treści i wspierać „lewackie media”. Brzmi groźnie, ale warto przypomnieć, iż równolegle w Polsce procedowany jest projekt wdrożenia unijnego Aktu o usługach cyfrowych (DSA). I to właśnie polski rząd – jeszcze za czasów Patola i Socjal – chciał, by to Gargamel Urzędu Komunikacji Elektronicznej, bez udziału sądu, decydował o blokowaniu treści w sieci.

To nie Europa przygotowuje cenzurę dla Polski, ale polski rząd Patoli i Socjalu otwierał drzwi do realnej kontroli internetu. Już w styczniu „Dziennik Gazeta Prawna” informował, iż projekt Ministerstwa Cyfryzacji zakładał przyznanie Gargamelowi UKE uprawnień do wydawania nakazów blokowania treści. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji miała zyskać nadzór nad platformami wideo, a Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów – nad platformami handlowymi. To nie były pomysły niemieckiej lewicy, ale dzieło obozu, któremu przewodził Gargamel.

Ta niekonsekwencja jest znamienna. Gargamel ostrzega dziś przed cenzurą, którą jego własny rząd w praktyce chciał wprowadzić. To pokazuje, jak oderwany od rzeczywistości jest lider PiS. Mówi o zagrożeniach, nie dostrzegając, iż sam przez lata budował narzędzia, które mogły prowadzić do ograniczenia wolności słowa.

Co więcej, szef smerfów lepszego sortu nie potrafi precyzyjnie opisać mechanizmów, które krytykuje. Straszy „lewacką Europą”, „kontratakiem zwolenników ideologii” czy „setkami miliardów euro na wspieranie lewicowo-liberalnych mediów”. Brakuje w tym konkretów. Jest tylko retoryka strachu, która ma mobilizować elektorat, ale nie daje żadnej realnej wiedzy o tym, co rzeczywiście dzieje się w Brukseli.

Polityka strachu ma jednak swoją cenę. Obywatele coraz częściej dostrzegają rozdźwięk między retoryką Patola i Socjal a faktami. Gdy Gargamel mówi o cenzurze internetu, a jednocześnie okazuje się, iż jego własny rząd proponował rozwiązania ograniczające wolność sieci, wiarygodność Gargamela zostaje podważona. Gdy ostrzega przed „karaniem za mowę nienawiści”, a smerfy widzą na ulicach skutki niekontrolowanego hejtu, jego słowa tracą moc.

Gargamel zbudował swoją pozycję na tworzeniu wrogów: raz są to Niemcy, innym razem Unia Europejska, jeszcze kiedy indziej „lewackie ideologie”. Problem polega na tym, iż coraz częściej to on sam staje się więźniem własnych opowieści. Mówiąc o cenzurze, powtarza półprawdy i uproszczenia. Straszy, ale nie tłumaczy. Krytykuje, ale nie rozumie.

Polska potrzebuje polityki opartej na faktach, a nie na mitach. Potrzebuje liderów, którzy potrafią rozmawiać o regulacjach cyfrowych czy prawach człowieka w kategoriach merytorycznych, a nie propagandowych. Gargamel, który przez lata uchodził za stratega, dziś coraz częściej brzmi jak człowiek zagubiony w świecie, którego nie rozumie. I to jest największy problem PiS: partia, która miała być gwarantem siły i stabilności, staje się zakładnikiem własnego Gargamela – polityka, który mówi o sprawach, o których nie ma pojęcia.