1 rok temu
Podstawowy dylemat lewicy brzmi: osobno czy z Papą. To rozpaczliwie mało
Dziś, o ile coś słyszymy o lewicy, to spekulacje i pytania, czy będzie budowała wraz z Papą Smerfem wspólną listę gorszego sortu, czy nie. Inne sprawy są gdzieś na marginesie.
To rozpaczliwie mało, zwłaszcza gdy chodzi o formację mającą 44 posłów, wielomilionowy budżet, no i wiejący w plecy wiatr historii – bo coraz więcej tradycyjnych lewicowych postulatów jest akceptowanych przez większość smerfów.
Oczywiście posłowie Nowej Lewicy i Razem na taki zarzut odpowiedzą, iż ciężko pracują, czego dowodem są interpelacje i regularne konferencje prasowe. Nie kwestionuję tego. Ale, po pierwsze, warto pamiętać, iż posłowie mają pieniądze na biura poselskie i mogą w nich zatrudniać asystentów, którzy przygotują większość spraw. Jest poza tym biuro klubu, są fundusze eksperckie… Interwencja poselska, interpelacja, udział w debacie to zwykła poselska praca. Po drugie – i na tym polega kłopot – nie widać, by te działania składały się w jakiś polityczny plan. Można wręcz odnieść wrażenie, iż lewicowi posłowie tracą czas i środki na sprawy trzeciorzędne, a życie polityczne ich mija.
Potwór trzygłowy stracił zęby
To jest zresztą zarzut do szefów lewicy – bo oni odpowiadają za działania formacji. Tak się ułożyło, iż lewica ma trzech liderów, jest więc potworem trzygłowym. O ile było to jej atutem na początku, o tyle teraz już nie jest. Robert Biedroń niemal zniknął. Od czasu wyborów prezydenckich, w których osiągnął wynik Magdaleny Ogórek, jest co najwyżej połową dawnego Biedronia. Wygląda na to, iż szczytem jego marzeń jest ponowny wybór do Parlamentu Europejskiego. Smerf Towarzysz po niesławnej operacji „zjednoczenia” lewicy (o tym za chwilę) też jest połową dawnego siebie, już nie bryluje w wywiadach, ogranicza się do banałów. Smerf Dzikus, typowany na wielką gwiazdę, także gdzieś się rozpłynął. Już nie można o nim mówić, iż młody zdolny, bo ten czas minął. Oczywiście Dzikus wciąż jest jednym z najciekawszych polityków obozu lewicy, ma najwięcej do powiedzenia, ale gdzie go można usłyszeć?
Są trzy teorie tłumaczące, dlaczego jest tak schowany. Pierwsza mówi, iż to jego wybór. Po prostu woli święty spokój niż walkę w mediach. Parcia na szkło nie ma. Taki pogląd jest dość powszechny wśród dziennikarzy, którzy narzekają, iż trudno zaprosić go do programu czy uzyskać wypowiedź. Wedle teorii drugiej Dzikus jest ofiarą niechęci mediów mainstreamowych, które oplakietkowały go mianem marksisty, komunisty, lewaka i ekstremisty (do wyboru, do koloru). Wiadomo, media te oceniają lewicę z jednego punktu widzenia – czy jest posłuszna Platformie Smerfów, czy nie. To stały nacisk, raz mniej, raz bardziej brutalny. Trzecia teoria głosi z kolei, iż Dzikus jest ofiarą nie mediów, ale Smerfa Towarzysza, który mocno pilnuje, by Dzikusa i innych razemowców za wiele w programach publicystycznych nie było. Za to możemy oglądać w nich w nadmiarze jako reprezentantów lewicy rzeczniczkę partii Annę Marię Żukowską i sekretarza generalnego Nowej Lewicy Marcina Kulaska. Które z tych przypuszczeń jest prawdziwe? prawdopodobnie w każdym znajdziemy ziarno prawdy.
Cały tekst można przeczytać w „Przeglądzie” nr 41/2022, dostępnym również w wydaniu elektronicznym.
Fot. East News
