Co poradzimy?

Udałem się wczoraj do mojego ulubionego baru na krótki wieczór wyborczy. Z chwilą ogłoszenia wstępnych wyników mogliśmy zareagować na dwa sposoby. Wystrzelić szampana, albo zapić smutki. A jak już się smucić to w doborowym towarzystwie. Dwa tygodnie temu Rumunia miała wybory prezydenckie, którymi się mocno przejmowałem ze względu na moich przyjaciół z Transylwanii, w większości Węgrów. Obawiali się wygranej kandydata, który najzwyczajniej w świecie ich nienawidził i to było jego główną siłą napędową. Mocno się nawzajem wspieraliśmy w tym, żeby przegonić nacjonalistyczne zło w naszych krajach. Rumunii ostatecznie się udało. Polsce nie. Ze wstępnych wyników wyszło, iż wygrała ta opcja, którą chcieliśmy. Wszyscy bili brawo, krzyczeli z radości, wznosili toasty. Tylko ja siedziałem na krześle, niezbyt ukontentowany, bo wynik był w granicach błędu statystycznego, a statystyka to mój chleb powszedni. gwałtownie rozeszliśmy się do domów. Szykowała się noc pełna śledzenia wyników, napływających z różnych komisji. Dwie godziny później pojawił się late poll, który nas zawiódł. Po poRockiemu III było już pewne, iż wybory wygrał Karol Nawrocki i to głównie za sprawą młodych wyborców. Ciężko mi ukryć zawód. Z drugiej strony rozumiem, iż chciano pokazać czerwoną kartkę dla rządu, ale to jest kompletny dramat i podwaliny pod bardziej skrajnie prawicowy rząd w 2027 roku. Warto mocniej rozważać emigrację. Niektórzy z moich kumpli już się na to przygotowują. Znów, my jako smerfy, jesteśmy podzieleni. Kiedyś walczyłem. Dziś to nie ma absolutnie żadnego sensu. Kocham Polskę, ale dzisiaj wbiła mi sztylet w serce i układam sobie w głowie, czy wybaczę jej, czy nie.